Nederland kampt niet met een tekort aan werk, maar met een groot overschot aan werk. Overheid zoekt het in nog meer migranten erbij en zet gewoon door met economische groei. Dit terwijl onze cruciale sectoren zoals de zorg, het onderwijs en infrastructuur vastlopen door overwerk en schreeuwen om personeel. Kijken we goed dan zien we in andere delen van de economie een veelheid aan arbeid dat gekenmerkt word door werk dat nauwelijks bijdraagt aan maatschappelijke vooruitgang en alleen de zak van de aandeelhouder ruim vult.
Wat mankeert deze samenleving toch waar de regering vasthouden aan het idee dat werkgelegenheid eens doel op zich moet blijven. De krapte op de arbeidsmarkt dwingt werkgevers nu echter om werkprocessen aan te passen. Maar in plaats van een diepgaande herziening van ons arbeidssysteem, blijft het beleid vooral gericht op het optimaliseren van bestaande structuren. Wat drijft onze maatschappij?
Werk aanpassen, maar niet ter discussie stellen
Uit een recent onderzoek van het UWV blijkt dat bijna de helft van de Nederlandse werkgevers hun werkorganisatie aanpast vanwege de krapte op de arbeidsmarkt. Ze zoeken naar manieren om personeel efficiënter in te zetten, werkprocessen te stroomlijnen en technologie in te zetten om arbeidstekorten op te vangen. Maar wat uitblijft, is een fundamentele discussie over de noodzaak van bepaalde functies en structuren in onze samenleving. Want nu blijft men maar migranten uit nodigen en faciliteren terwijl op andere terreinen dan arbeid de samenleving ook vast loopt. Wat drijft onze samenleving vragen we weer aan de lezer?
Een economie wat alleen maar drijft op geld verdienen kijk niet naar de gevolgen?
De kern van het probleem is dat de overheid de arbeidsmarkt blijft benaderen vanuit een achterhaald idee van rijkere moeten kunnen groeien met hun vermogen. Werk wordt hierin gebruik door rijkere dat het niet alleen gezien moet worden als bron van inkomsten, maar ook als morele plicht aan het land. Slimme zet van het grote gel dat wil blijven stromen. Als voorbeeld nemen dat dit er toe geleid heeft dat er hele sectoren zijn opgetuigd met vele duizenden onzin banen, overbodige bureaucratie en inefficiënte lage loon taken zijn ontstaan, terwijl cruciale sectoren die daadwerkelijk maatschappelijk belang hebben onvoldoende ondersteuning krijgen.
Groot geld mag niet de samenleving aansturen
We hebben het er eerder over gesproken hoe de vork in de steel zit. In de Europese unie mogen private banken zelf geld creëren en financieren daarmee ongecontroleerd sectoren die voor de aandeel houders misschien interessant zijn maar voor de Nederlandse samenleving desastreus uitpakken. Neem nu de financiële sector of advies diensten waar veel hoog opgeleide mensen naar toestromen. Maar ook de voedsel industrie, verpakking, marketing, koeriers diensten en XXL ware housing met magazijn medewerkers. Die sectoren benodigde vele vele honderden duizenden lage loonwerkers en slokken vele nuttige werkhanden op. Maar de samenleving zelf loopt vast. Uit het UWV-onderzoek blijkt dat 43 procent van de kleinen bedrijfjes als werkgevers door de krapte in hun groei worden beperkt, 30 procent opdrachten moet afwijzen en 22 procent openingstijden of productie moet beperken. Dit zijn symptomen van een systeem dat op grenzen stuit, niet omdat er geen werk is, maar omdat werkmensen niet op de juiste plekken wordt ingezet.
Blijven we vasthouden aan oude structuren?
Werkgevers worden nu gedwongen te stoppen of om efficiënter om te gaan met hun personeel, maar het echte debat in de 2e kamer blijft uit. Hoeveel werk is eigenlijk nog relevant in een maatschappij ? We kijken dan wel naar hoe technologische innovatie werkdruk drastisch kan verlichten maar waarom blijft de overheid vasthouden aan het stimuleren van werkgelegenheid? Het is onkunde en Corazon een raadsel. De overheid moet in plaats van te investeren in lage loon nonsens banen inzetten een aansturen met financieringen op werkbare en duurzame oplossingen. Maar dan moet de overheid wel weer de macht over het geld terug krijgen!
Dit probleem op de arbeidsmarkt biedt een enorme kans om werk opnieuw te kunnen definiëren, op echte christelijk waarden en normen wel te verstaan. Werk en inkomen eerlijk verdelen op basis van de maatschappelijke waarde in plaats van op de economische waarden van werk. Dat geeft een hele andere samenleving. Nederland is hierdoor gevangen in een negatieve spiraal: Altijd maar werk creëren via private partijen brengt ons wel een overvloed aan nutteloos werk, maar met een tekort aan werkhanden geeft een groot aantal problemen voor de Nederlandse samenleving.
