Het verschil tussen waar we zijn met de hoeveelheid CO2 die we uitstoten en waar we, om ernstige gevolgen voor het klimaat te voorkomen, moeten zijn met de hoeveelheid CO2 die we uitstoten, staat bekend als de ‘emissiekloof’.
Over deze emissiekloof is een nieuw rapport door de Verenigde Naties uitgebracht.
Dit zijn enkele uitkomsten:
1)De uitstoot van broeikasgassen stijgt met gemiddeld 1,5 procent
per jaar in het laatste decennium, en stabiliseert zich kortstondig
tussen 2014 en 2016. De totale broeikasgasemissie bereikte een nieuw record in 2018. Ook door een grotere impact die veranderingen in landgebruik heeft.
2)De bijdrage CO2 uitstoot van energieverbruik en
industrie, die de totale broeikasgasemissies domineren,
groeide met 2,0 procent in 2018 en bereikte een record van 37,5 procent.
2)Er is nog geen teken van een piekmoment of kantelpunt in de broeikasgasemissies in de komende jaren wat betekend dat om de globale opwarming tot stilstand te brengen we groter en snellere maatregelen moeten uitvoeren, zodat we ernstige gevolgen voor economische groei, welvarendheid van samenlevingen en welzijn van mens en dier kunnen voorkomen. Tegen 2030 zou de uitstoot 55 procent lager moeten zijn dan in 2018 om de meest gunstige weg naar het beperken van wereldwijde
opwarming tot onder 2ËšC .
3)(Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, oeso landen)De economische groei is veel sterker geweest in niet-OESO-leden, deze groeit met meer dan 4,5 procent per jaar in de afgelopen tien jaar vergeleken met 2 per procent per jaar in de OESO-landen. Wat betekent dat het energieverbruik veel sneller is toegenomen in
niet-OESO-leden (2,8 procent per jaar) dan in OESO-leden (0,3 procent per jaar).
4)OESO-leden (Organisatie economische samenwerking en ontwikkeling) verbruiken minder energie per eenheid voor hun economische activiteit, en dat de niet-OESO-leden met zekerheid het tempo zullen versnellen in de verbetering, groeien, industrialiseren van hun economieën om te voldoen aan hun en de SDG ontwikkelingsdoelen.
5) Terwijl de globale gegevens een waardevol inzicht en begrip geven over de aanhoudende groei van de uitstoot, blijf het noodzakelijk om de grote uitstoters in kaart te brengen . Landelijke ranglijsten veranderen dramatisch bij het vergelijken van het totale uitstoot per hoofd van de bevolking: het is bijvoorbeeld duidelijk dat China nu
een uitstoot per hoofd van de bevolking heeft die hetzelfde is als de Europese Unie (EU) en bijna staat op een vergelijkbaar niveau als Japan.
Note Corazon; China is door de totale uitstoot enorm gegroeid.Het land ontwikkeld zich in rap tempo en doet de opwarming in snelheid enorm toenemen. Ze zijn verweg de grootste uitstoters in de wereld.Ook per hoofd der bevolking is het nu gelijk aan de EU maar dat de mensen er nog steeds onderontwikkeld zijn in verhouding met de mensen in de EU. Hoe komt dat toch?
Juist dit argumenten is in het Parijs akkoord doorslaggevend om China groen licht te geven door te mogen groeien en dus het recht gekregen hebben om in CO 2 uitstoot te kunnen doorgroeien ten aanzien van vroegere uitstoot. Dit terwijl ze al ver weg de grootste uit stoot hebben ontwikkeld. Vroeger bediende ze vrijwel alleen de interne markt van de communistische landen maar nu bediend ze grootschalig ook de markten in de EU, Australië, Afrika zuid en noord Amerika zoals de USA.
Wat de mensen betreft voor dat alle 1,3 miljard in China en hun beoogde ontwikkelen in hun welvaart beleving. De praktijk is hier eigenlijk dat veel geautomatiseerde productie voor de eu, usa en elders in China plaatst vind.
Dat het hier gaat over veel verplaatsing van productie en de uitstoot daar aan gekoppeld naar China door multinationals die vertrokken zijn uit USA en EU. Producten goedkoper kunnen produceren om duur te verkopen. Het rapport geeft nu een beeld per hoofd der bevolking die geheel niet correct is omdat de consumptie door de welvarende in de wereld zoals de EU en USA de CO2 uitstoot per hoofd in China verhoogd of elders in ontwikkeling landen als bv India.